خاطرات اعتکاف پارسال 1 چهارشنبه 87/4/26 ساعت 7:0 صبح من بودم و مادر. من سرم به کار خودم گرم بود، تصمیم گرفته بودم در این سه روز یک ختم قرآن داشته باشم. با کسی حرف نمی زدم، فقط یک مختصر احوالپرسی داشتم با ساره و زهرا و فاطمه که چند سال پیش شاگردم بودند و حالا چهل صف جلوتر از من نشسته بودند. شب‌ها تا سحر فرصت خوبی بود برای نماز و تلاوت قرآن و البته چایی و کشمش از نوع پلویی و خوراکی‌های دیگر هم جای خودش. روز اول معصومه یواشکی آمد کنارم و گفت چند لحظه پیش فاطمه از خانه‌تان تماس گرفت و گفت دوباره تماس می‌گیرد، با تو کار دارد... گفتم به به چشمم روشن... شما هم بله؟ مگر نگفتند موبایل قدغن است؟ گفت: هیسس، یواشتر، مال داداشمه، قاچاقی آوردمش... فاطمه دوباره تماس گرفت: کاریت نداشتم فقط می‌خواستم بدانم زنده‌اید یا مرده. چیزی لازم ندارید؟ گفتم: مطمئن باش زنده‌ایم، فقط یادمان رفته پستانکمان را بیاوریم... این لوس بازی‌ها یعنی چه؟ اما بعد پشیمان شدم: چرا... بیچاره دارا انار ندارد ، یعنی هاجر فقط خودش را آورده، بی‌زحمت کمی آب میوه و خوراکی برایش بیاور... حالا فاطمه پشیمان شده بود: حالا ما یک تعارف زدیم ها...کی می‌آید آن همه راه را... جان خواهر، تا درس عبرتی شود برایت تا دیگر مزاحم اعتکاف ما نشوی... این هم عوض دستت درد نکند نوشته شده توسط: رضوان مرادی نوشته های دیگران () ِْلیست کل یادداشت های این وبلاگ خداحافظ محاسبه وبلاگی شور نیکوکاری باز آمدیم یا نیامدیم؟ مسأله این است الحمد لله علی ما هدانا عرش وادی رمضان [عناوین آرشیوشده]